Η ανεπιτυχής κίνηση ενώσεως με τη Ρώμη
Ο σεβ. Μάθιου, του οποίου η υγεία είχε επιβαρυνθεί πολύ από το μεγάλο άγχος που του προκάλεσαν όλες αυτές οι περιπέτειες με τους Θεοσοφιστές, ζήτησε πλέον τη βοήθεια του Ιταλού π. Carlo Miglioli του Persico, ενός ιερέως τον οποίο είχε χειροτονήσει ο ίδιος, για την προώθηση ενός σχεδίου υπαγωγής της ORCC σε καθεστώς Εκκλησίας Ηνωμένης με την Ρώμη. Ο π. Miglioli πλησίασε τότε τον Καρδινάλιο και Αρχιεπίσκοπο Μιλάνου, Andrea Ferrari (1850-1921), ζητώντας τη βοήθειά του. Ο Καρδινάλιος Ferrari έβλεπε πολύ ευνοϊκά την δημιουργία μιας Αγγλικής Ενωτικής Εκκλησίας υπό τον σεβ. Μάθιου, και πρότεινε την άμεση αναφορά του αιτήματος αυτού στην Αγία Έδρα.
Ο σεβ. Μάθιου έγραψε αμέσως στον Πάπα Βενέδικτο XV, στις 16 Δεκεμβρίου 1915, δηλώνοντας υπακοή και την υπαγωγή όλων των τμημάτων του Παλαιοκαθολικού κινήματος της Μεγάλης Βρετανίας, που του παρέμεναν πιστοί, στην δικαιοδοσία του Επισκόπου Ρώμης. Στις 18 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους διόρισε τον π. Bernard Mary Williams, ο οποίος ήταν υπέρ της ενώσεως με τη Ρώμη, ως Μέγα Αρχιερατικό Επίτροπο και Διαχειριστή της Αρχιεπισκοπής του αποσυρόμενος από επισκοπικές πράξεις, και άρχισε διαπραγματεύσεις με το Βατικανό. Στις 31 Δεκεμβρίου, εξέδωσε την «Πράξιν Υπαγωγής εις την Αυτού Αγιότητα, τον Πάπα Βενέδικτο XV», όπου μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Αφού πέρασα δύο μήνες, αρχής γενομένης από τις 18 Οκτωβρίου 1915, σε σχεδόν αδιάλειπτη απομόνωση και περίσκεψη, ώστε να μπορώ να αφιερώσω πολλή προσευχή και μελέτη σε μια προσεκτική επανεξέταση της θέσεως στην οποία πίστεψα και υιοθέτησα το 1907 σε σχέση με ένα κίνημα που φαινόταν ότι πιθανώς θα βοηθούσε και θα προήγαγε την επιστροφή του Έθνους μας στην Πίστη των Προγόνων μας, αρμόζει να πληροφορήσω τους φίλους μου για το αποτέλεσμα αυτής της περιόδου σοβαρής περισυλλογής (...) Όταν ένας άνθρωπος αντιλαμβάνεται σαφώς ότι έχει σφάλει, ή ότι έχει απατηθεί, είναι προφανές το καθήκον του, ανεξαρτήτως κόστους, να αναγνωρίσει το γεγονός (...) Ως εκ τούτου, απέστειλα την παράκλησή μου για άφεση των ποινών μου και για την αποκατάσταση της ορατής ενότητος της Εκκλησίας, στην Αυτού Εκλαμπρότητα τον Καρδινάλιο Merry del Val, Πρεφέττου του Παπικού Γραφείου».
Όμως, η τελική απάντηση της Ρώμης ήταν τέτοια, που σκληρότερη δεν μπορούσε να γίνει: Ξεκαθάρισε ότι πρώτον, η Αγία Έδρα θα δεχτεί την επιστροφή του Μάθιου μόνον υπό τιμωρίαν και με την επαναφορά του στην τάξη των λαϊκών, χωρίς δικαίωμα να ασκεί την έγκυρη Ρωμαιοκαθολική Ιερωσύνη του εξ αιτίας τού ότι είχε νυμφευθεί, και δεύτερον, ότι προϋπόθεση της επιστροφής του θα είναι η αποδοχή του δόγματος της παπικού Αλαθήτου και Πρωτείου. Καμμία αναφορά δεν υπήρχε στη φροντίδα και διαποίμανση των άλλων μελών της ORCC, η οποία ήταν ασήμαντη και άνευ κάποιας δημόσιας επιρροής ώστε να θεωρήσει η Αγία Έδρα ότι αξίζει κάποια ειδική μεταχείριση εκ μέρους της.
Έτσι, έχοντας αποτύχει να ενώσει την ORCC με την Αγία Έδρα, ο σεβ. Μάθιου ανέλαβε εκ νέου τα καθήκοντά του ως Αρχιεπίσκοπος, στις 5 Μαρτίου του 1916. Στις 16 Μαΐου 1916, σε επιστολή του προς τον Allen Hay, τον Αγγλικανό εφημέριο του South Mymms, έγραφε ότι «μια ήταν η επιθυμία μου, να προσπαθήσω να κάνω κάτι για την Ενότητα. Η Ρώμη μού έκλεισε την πόρτα κατά πρόσωπο, και δεν πρόκειται να δεχθεί τίποτε άλλο εκτός από την χαμερπή υποταγή και δουλοπρέπεια (...)».
Επόμενο: