Σατανισμὸς καὶ Θεία Εὐχαριστία

Τὸ ἄρθρο ποὺ ἀκολουθεῖ μεταφράστηκε στὰ Ἑλληνικὰ καὶ δημοσιεύεται μὲ τὴν ἄδεια τοῦ συγγραφέως.

Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐνοριακῆς μου ἐργασίας πέρσι τὸ καλοκαίρι στὴ Γαλλία (σ.τ.μ.: 2003), ἕνα ἀπὸ τὰ καθήκοντά μου ἦταν καὶ ἡ συμμετοχή μου σὲ μία ἑβδομαδιαία ὁμάδα προσευχῆς γιὰ νεαροὺς ἐνήλικες ποὺ παλαιότερα εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Στὴν τελευταία συνάντηση τοῦ καλοκαιριοῦ, ἕνας ἀπὸ τοὺς νεαροὺς ἀποκάλυψε κάτι τὸ ὁποῖο μᾶς ἐξέπληξε ὅλους: Πρὶν ἀπὸ τὴν μεταστροφή του, ἦταν ἕνας Σατανιστὴς ἀνωτάτου βαθμοῦ.

Ὅσα γράφω παρακάτω εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἱστορία αὐτῆς τῆς συζητήσεως καὶ τῶν ὅσων ἔμαθα ἀπὸ αὐτήν.

Σατανισμὸς καὶ Θεία Εὐχαριστία

Μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἀνατριχιαστικὲς σκηνὲς στὴν ταινία «Τὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ» (σ.τ.μ.: Ἡ ταινία αὐτὴ ἔχει βασιστεῖ στὶς περιγραφὲς τῶν Εὐαγγελιστῶν καὶ στὰ ὁράματα τῆς μακαρίας Ἄννας Αἰκατερίνας Ἔμμεριχ) εἶναι ἐκείνη ὅπου, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς μαστιγώσεως τοῦ Κυρίου, ὁ Σατανᾶς ἐμφανίζεται νὰ βαστᾶ ἕνα βρέφος τὸ ὁποῖο στρέφεται ἀργὰ ἀποκαλύπτωντας ἕνα ἀπαίσιο πρόσωπο. Στὴ σκηνὴ αὐτή, ὁ Σατανᾶς περιπαίζει τὸν Ἰησοῦ καὶ τὴν Μαρία, ἐμφανιζόμενος ὡς μία διεστραμμένη εἰκόνα, εἰκόνα μιᾶς «ἀντί»-Παναγίας Βρεφοκρατούσας, προσπαθώντας νὰ διακηρύξει ὅτι αὐτὸς καὶ οἱ ἐπίγονοί του ἔχουν νικήσει, κι ὄχι ἡ «Γυναῖκα καὶ τὸ Σπέρμα Αὐτῆς», ὅπως ἔχει προφητευτεῖ στὴν Γένεση (βλ. Γέν. 3:15). Αὐτὸ εἶναι ἐνδιεκτικὸ τοῦ πῶς προτιμᾶ νὰ ἐργάζεται ὁ Πονηρός: Ὁ Σατανᾶς ἀρέσκεται νὰ διακωμωδεῖ, νὰ περιπαίζει τὸν Θεό, μιμούμενος ὅ,τι ἱερὸ καὶ διαστρέφοντάς το μὲ ἕναν ἀρρωστημένο τρόπο. Ὅμως, πέρσι τὸ καλοκαίρι, αὐτὴ ἡ ἀλήθεια μὲ ἐξέπληξε μὲ ἕναν ἐντελῶς νέο τρόπο.

Ὁ Νίκολας συμμετεῖχε στὴν ὁμάδα προσευχῆς καθ’ ὅλη τη διάρκεια τῆς χρονιᾶς, ὅμως αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ μιλοῦσε γιὰ τὴ ζωή του πρὶν ἀπὸ τὴν μεταστροφή του. Μᾶς εἶπε γιὰ τὸ πῶς ἐνεπλάκη στὸν Σατανισμὸ στὰ τέλη τῆς ἐφηβείας του. Τὸν ὑποδούλωσε, φέρνοντας τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπόλυτη μοναξιὰ στὴ ζωή του, μέχρι τοῦ σημείου νὰ βασανίζεται ἀπὸ σκέψεις αὐτοκτονίας. Ἔνιωθε παγιδευμένος κι ἀβοήθητος μέσα σ’ αὐτὸν τὸν ἀσφυκτικὸ κλοιό. Μόνον μέσῳ τῶν ἀδιάληπτων προσευχῶν τῆς μητέρας του κατάφερε τελικῶς νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν ὑποδούλωσή του στὸν Σατανισμό, πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια, καὶ ἄρχισε νὰ μεταστρέφεται, προσφέροντας τὴν ζωή του ἐκ νέου στὸν Χριστό.

Ποτὲ στὸ παρελθὸν δὲν εἶχα γνωρίσει κάποιον σὰν τὸν Νίκολας, ποὺ νὰ παραδέχεται δημοσίως τὴν ἐμπλοκή του στὸν Σατανισμό. Μετὰ ἀπὸ τὸ ἀρχικὸ σόκ, τὸν βομβάρδισα μὲ τρεῖς συνεχόμενες ἐρωτήσεις. Πρῶτον, πῶς “λατρεύουν” οἱ Σατανιστὲς τὸν Σατανᾶ;

«Πάντοτε ἄκουγα ὅτι ἡ λατρεία αὐτὴ δὲν γινόταν μὲ τὴν ἀπόδοση τιμῶν σὲ μία εἰκόνα τοῦ Σατανᾶ ἢ μὲ κάποιους ὕμνους, ἀλλὰ μὲ τὴν τέλεση τῆς λεγομένης “Μαύρης Λειτουργίας”. Μὲ ἄλλα λόγια, ὁλόκληρη ἡ τελετὴ τῶν Σατανιστῶν δὲν εἶναι παρὰ μία παρωδία, μία διακωμώδηση τῆς Θείας Λειτουργίας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἀληθεύει αὐτό;», τὸν ρώτησα. «Ὄχι μία παρωδία προτεσταντικῆς ἀκολουθίας, οὔτε μίας βουδδιστικῆς τελετῆς, ἀλλὰ ἀκριβῶς μία γελοιοποίηση τῆς Θείας Λειτουργίας μας;»

«Ναί», ἀποκρίθηκε ὁ Νίκολας, «ἀλήθεια, ἔτσι εἶναι».

«Ἐπίσης, ἔχω ἀκούσει», συνέχισα, «πὼς οἱ Σατανιστὲς κλέβουν τὴν Θεία Μετάληψη ἀπὸ τὶς γειτονικές τους Ἐκκλησίες, τὴν ὁποία ἐν συνέχειᾳ βεβηλώνουν σ' αὐτὲς τὶς “Μαῦρες Λειτουργίες”. Γιὰ παράδειγμα, ἔχω ἀκούσει γιὰ Καθολικὲς Ἐνορίες ὅπου τὸ πρόβλημα αὐτὸ εἶναι τόσο ὀξυμένο, ὥστε ὁ ἐφημέριος ἀναγκάζεται νὰ ὁρίζει εἰδικοὺς παραστάτες οἱ ὁποῖοι ἐπιβλέπουν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Μεταλήψεως, προσέχοντας νὰ μὴν ἀποχωρεῖ κανένας ἀπὸ τοὺς μεταλαμβάνοντας χωρὶς νὰ ἔχει καταπιεῖ τὴν Θεία Εὐχαριστία. Οἱ Σατανιστὲς παίρνουν γιὰ τὶς τελετὲς τοὺς αὐτὲς τὶς καθαγιασμένες ὄστιες -τὸν ἄζυμο αὐτὸν ἄρτο ποὺ οἱ Καθολικοὶ πιστεύουν ὅτι μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μεταβάλλεται σὲ Σῶμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ- καὶ τὶς βεβηλώνουν μὲ φτύσιμο, μὲ σωματικὰ ἀπόβλητα, κι ἄλλες παρόμοιες ἀφάνταστες βλασφημίες. Πρὶν ἀπὸ τὴν μεταστροφή σου», ρώτησα τὸν Νίκολας, «ἐσὺ καὶ οἱ συνάδελφοί σου Σατανιστὲς κλέβατε καθαγιασμένες ὄστιες γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτόν;». «Ναί», ἀπάντησε ὁ Νίκολας, «τὸ κάναμε».

Ὁ καημένος, προφανῶς αἰσθάνθηκε σὰν νὰ τὸν ἀνέκρινε ἡ CIA, ὅμως γνωρίζοντας πὼς ἴσως νὰ μὴν εἶχα ποτὲ ξανὰ αὐτὴν τὴν εὐκαιρία, ἔκανα στὸν Νίκολας μία τελευταῖα ἐρώτηση. Τοῦ εἶπα ὅτι εἶχα ἀκούσει ἐπίσης, πὼς ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν εἰσέλθει πολὺ βαθειὰ στὸν Σατανισμό, εἶναι σὲ θέση νὰ ξεχωρίσουν τὴν πραγματικὴ Θεία Κοινωνία, δηλαδὴ νὰ διακρίνουν ἂν μία ὄστια εἶναι καθαγιασμένη ἢ ὄχι. Γιὰ παράδειγμα, οἱ Σατανιστὲς ποὺ εἶναι ἐντεταλμένοι νὰ κλέψουν τὴν Θεία Μετάληψη, δὲν κλέβουν τὸν ἄρτο τοῦ “Κυριακοῦ Δείπνου” ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες, οὔτε κάποιον ἄλλον μὴ καθαγιασμένο ἄρτο, γιὰ νὰ βεβηλώσουν σ’ αὐτὲς τὶς “Μαῦρες Λειτουργίες”. Κι αὐτό, διότι ὁρισμένοι ἀπὸ τοὺς Σατανιστὲς θὰ ἀναγνωρίσουν ἀμέσως ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ Θεία Κοινωνία, ἀλλὰ γιὰ ἕνα ἁπλὸ ψωμί. Εἶναι σὲ θέση νὰ διακρίνουν ἂν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι μυστηριακῶς Παρὼν στὸν ἄρτο.

Ρώτησα τὸν Νίκολας ἂν αὐτὸ ἀληθεύει. Ἐκεῖνος καὶ πάλι ἀπάντησε ὅτι εἶναι πράγματι ἀλήθεια, καὶ μᾶς εἶπε ὅτι κι ὁ ἴδιος μποροῦσε νὰ κάνει αὐτὴ τὴ διάκριση πρὶν ἀπὸ τὴν μεταστροφή του, ὅσο ἦταν Σατανιστής. Ἕνα ρίγος διαπέρασε τὴν σπονδυλική μου στήλη. Ἂν ἐκείνη τὴν ἐποχὴ κάποιος ἔβαζε μπροστά του δέκα πανομοιότυπες ὄστιες, ἐννέα μὴ καθαγιασμένες καὶ μία καθαγιασμένη, ἐκεῖνος μποροῦσε ἀμέσως νὰ διακρίνει ποιὰ ἀπ’ ὅλες ἦταν πραγματικὰ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅλος ἀπορία, τὸν ρώτησα, «Μά, πῶς μποροῦσες νὰ γνωρίζεις κάτι τέτοιο;!» Μὲ κοίταξε, καὶ τὰ λόγια ποὺ εἶπε ἔμειναν γιὰ πάντα χαραγμένα στὴ μνήμη μου: «Λόγῳ τοῦ μίσους», εἶπε. «Λόγῳ τοῦ φλογεροῦ μίσους γιὰ τὸν Χριστό, ἤμουν σὲ θέση νὰ διακρίνω τὴν καθαγιασμένη ὄστια ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες».

Τὰ λόγια του αὐτὰ μὲ χτύπησαν σὰν ἕνα ρόπαλο μπέϊζμπολ. Ὁρισμένοι Ἅγιοι εἶχαν ἐπίσης αὐτὴ τὴ μυστικὴ γνώση τῆς εὐχαριστιακῆς Παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ γνώση πήγαζε ἀπὸ τὴν βαθειὰ ἕνωσή τους μὲ τὸ Χριστό. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὁ Νίκολας ἀντιλαμβανόταν τὴν Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ ἡ λατρεία τοῦ Σατανᾶ εἶχε ἐργαστεῖ μὲ τὸν ἀκριβῶς ἀντίθετο τρόπο ἀπὸ τὴν μυστικὴ ἕνωση τῶν Ἁγίων μὲ τὴν Θεία Εὐχαριστία: Γνώριζε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν Παρών, ὄχι λόγῳ τῆς ἀγάπης του γι’ Αὐτόν, ἀλλ’ ἐξ αἰτίας τοῦ βαθέως μίσους του. Ἀνατριχιάζω καὶ μόνον στὴν σκέψη τοῦ πόσο βαθὺ ἦταν αὐτὸ τὸ μίσος.

Αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος ποὺ ἐργάζεται ὁ Σατανᾶς. Ἀρέσκεται νὰ διακωμωδεῖ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, ἀρέσκεται νὰ μιμεῖται τὴν ἀλήθεια, διαστρέφοντάς την. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ ἱερότερη προσευχὴ ἐπὶ Γῆς, ὁ πλέον ἔξοχος τρόπος λατρείας τοῦ Κυρίου μας γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανούς, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Σατανᾶς βάζει τοὺς ὀπαδούς του νὰ τὸν λατρεύουν μέσῳ μιᾶς παρωδίας αὐτῆς τῆς προσευχῆς: Ἀντὶ γιὰ τὴν ὕψωση τῆς Θείας Εὐχαριστίας μὲ λατρεία καὶ ἀγαπώσα εὐλάβεια, ἡ Θεία Εὐχαριστία ρίχνεται στὸ ἔδαφος μὲ ἀπέχθεια καὶ χλευασμό. Ἀντὶ νὰ ἀναγνωρίζεται ἡ πραγματικὴ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας μέσῳ τῆς ἀγάπης, οἱ Σατανιστὲς ἀντιλαμβάνονται τὴν Παρουσία αὐτὴ μέσα ἀπὸ τὸ μίσος τους γι’ Αὐτόν.

Ἂς μὴν ὑποκρινόμαστε· εἶναι τρομακτικὸ νὰ ἀκούσει κάποιος μία ἱστορία σὰν αὐτὴν τοῦ Νίκολας. Εἶναι τρομακτικὸ νὰ συνειδητοποιοῦμε ὅτι ὑπάρχει τόσο μεγάλη κακότητα σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Ὅμως, περισσότερο ἀπ’ ὅσο μᾶς φοβίζει, ἡ μαρτυρία του αὐτὴ θὰ πρέπει νὰ μᾶς δώσει ἐλπίδα, ἀνάπαυση καὶ θάρρος. Ὁ Σατανᾶς ὑπάρχει καὶ ἔχει δύναμη, ὅμως ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἀπείρως ἰσχυρότερος. Ἀκόμα καὶ ὁ μεγαλύτερος ἀαμαρτωλὸς μπορεῖ νὰ ἐπιστρέψει στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, μέσῳ τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ μέσῳ τῶν προσευχῶν τῶν πιστῶν (ὅπως ἡ μητέρα τοῦ Νίκολας!). Ἂν ὁ Σατανᾶς ἀπεχθάνεται τόσο πολὺ τὴν Θεία Λειτουργία, τότε ἐμεῖς θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε ἀκόμα μεγαλύτερη εὐλάβεια, προετοιμασία καὶ συμμετοχὴ σὲ αὐτήν. Ἂν ὁ Σατανᾶς ἀπεχθάνεται τόσο πολὺ τὴν πραγματικὴ Παρουσία τοῦ Κυρίου μας στὴν Θεία Εὐχαριστία, τότε οἱ καρδιές μας θὰ πρέπει νὰ φλέγονται ἀπὸ ἀκόμα μεγαλύτερη ἀγάπη καὶ δίψα ὥστε νὰ λαμβάνουμε ἐπαξίως τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ στὰ Ἄχραντα Μυστήρια. «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ Σὲ δεχθῶ, ὅμως πὲς μόνον ἕναν λόγο καὶ ἡ ψυχή μου θὰ θεραπευθεῖ».

Πηγή: Satanism & the Eucharist