Ἡ αἰώρηση τῶν ἁγίων.

π. Δημήτριος.

«Οἱ δὲ ὑπομένοντες τὸν Θεὸν ἀλλάξουσιν ἰσχύν,

πτεροφυήσουιν ὡς ἀετοί,

δραμοῦνται καὶ οὐ κοπιάσουσι,

βαδιοῦνται καὶ οὐ πεινάσουσιν» (Ἡσ. 40:31).

Ἐπ' εὐκαιρίᾳ τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἰωσὴφ Κουπερτίνου, θὰ ἤθελα νὰ μοιρασθῶ μερικὲς σκέψεις ἐπὶ τοῦ θαυμαστοῦ σημείου τῆς αἰωρήσεως τῶν ἁγίων, ἀφοῦ ὁ ἐν λόγῳ ἅγιος, ὅταν τελοῦσε τὴ Θεία Λειτουργία, ὑψοῦτο καὶ αἰωρεῖτο ὑπεράνω τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Ἀκόμα καὶ ἡ παραμικρὴ σκέψη ἀγάπης πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, τὸν ἔκανε νὰ ἀνυψώνεται ἀπὸ τὴ γῆ, ὅπως ὅταν μιὰ μέρα ἔσκυψε γιὰ νὰ χαϊδέψει ἕνα ἀρνάκι κι ἡ σκέψη του πῆγε ἀμέσως στὸν Ἀμνὸ τοῦ Θεοῦ, εὐθὺς ἀνυψώθηκε μαζὶ μὲ τὸ ζωάκι καὶ πετοῦσε πάνω ἀπὸ τὰ δένδρα τοῦ δάσους ἐπὶ μία ὥρα.

Τὸ θαῦμα τῆς αἰωρήσεως (ἢ καὶ τῆς πτήσεως) τῶν ἁγίων δύσκολα ἑρμηνεύεται, ὅπως ἐξάλλου καὶ ὅλες οἱ μυστικὲς ἐμπειρίες ποὺ λαμβάνουν ἐν ζωῇ οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ποὺ εἶναι σημαντικὸ νὰ θυμόμαστε, εἶναι ὅτι οἱ ἅγιοι δὲν ἐπιδιώκουν τὴν αἰώρηση ἢ τὴν πτήση. Δηλαδὴ οἱ ἅγιοι δὲν δίδουν παραστάσεις, οὔτε ἀσχολοῦνται μὲ ἀποκρυφιστικὲς τεχνικὲς (π.χ. γιόγκα) προκειμένου νὰ τὸ ἐπιτύχουν, διότι ἐπιδίωξη τῶν ἁγίων δὲν εἶναι ὁ ἐντυπωσιασμὸς ἀλλὰ ὁ ἐξαγιασμός. Εἶναι σημαντικὸ νὰ τὸ θυμόμαστε αὐτό, διότι ὁ διάβολος μιμεῖται τὰ θεῖα πράγματα, προκειμένου νὰ παραπλανήσει τοὺς ἀνθρώπους: «Εἰσῆλθε δὲ Μωυσῆς καὶ Ἀαρὼν ἐναντίον Φαραὼ καὶ τῶν θεραπόντων αὐτοῦ καὶ ἐποίησαν οὕτως, καθάπερ ἐνετείλατο αὐτοῖς Κύριος· καὶ ἔρριψεν Ἀαρὼν τὴν ράβδον ἐναντίον Φαραώ, καὶ ἐναντίον τῶν θεραπόντων αὐτοῦ, καὶ ἐγένετο δράκων. Συνεκάλεσε δὲ Φαραὼ τοὺς σοφιστὰς Αἰγύπτου καὶ τοὺς φαρμακούς, καὶ ἐποίησαν καὶ οἱ ἐπαοιδοὶ τῶν Αἰγυπτίων ταῖς φαρμακείαις αὐτῶν ὡσαύτως» (Ἔξ. 7:10-11). Ἔτσι λοιπόν, μάγοι, γιόγκι, γκουροὺ καὶ σαμᾶνοι, μὲ τὴ συνεργεία τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων ποὺ ἐπικαλοῦνται, δίδουν παραστάσεις αἰωρήσεως, εἴτε μὲ σκοπὸ νὰ κερδίσουν χρήματα, εἴτε μὲ σκοπὸ νὰ κερδίσουν ψυχὲς γιὰ τὴν κόλαση, εἴτε καὶ γιὰ τὰ δύο ταὐτοχρόνως, καὶ δυστυχῶς παρασύρουν ἀνθρώπους στὴν ἀπώλεια καὶ τὴ δαιμονολατρεία.

Ὅμως, ἡ αἰώρηση τῶν ἁγίων εἶναι ἕνα δῶρο οὐράνιο, ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς τὰ πολυαγαπημένα παιδιά του, ποὺ παραμένουν κοντά του μὲ παιδικὴ ἐμπιστοσύνη. Διότι ἡ ἁγία παιδικότητα, ἡ ἁγία νηπιότητα καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι κοινὸ γνώρισμα ὅλων τῶν ἁγίων: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 18:3). Καὶ ὁ Θεὸς ὑψώνει καὶ ἀνυψώνει, ὅταν Ἐκεῖνος κρίνει, τὰ ταπεινὰ παιδιά του ἐνώπιον ὅλων:

«Ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» (Λουκ. 14:11).

Ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα ἁγίας παιδικότητος καὶ ἀνυψώσεως, ἐκτὸς τοῦ ἁγίου Ἰωσὴφ Κουπερτίνου, εἶναι καὶ ἡ περίπτωση τῆς ἁγίας Μαριὰμ Μπαουαρντὶ (1846 - 1878), ἡ ὁποία, ἐκτὸς τῶν στιγμάτων τοῦ Πάθους ποὺ ἔφερε στὸ σῶμα της καὶ τῶν ἄλλων μυστικῶν ἐμπειριῶν της, πολλὲς φορὲς αἰωρεῖτο στὴν αὐλὴ τοῦ μοναστηριοῦ της, καὶ πετοῦσε σὰν πουλάκι ἀπὸ κλαρὶ σὲ κλαρὶ ὅταν χαρούμενη ἔψελνε ὕμνους στὸν Κύριο.

Τέλος, θὰ ἤθελα νὰ ἐπισημάνω ὅτι ἡ αἰώρηση τῶν ἁγίων ἔχει κι ἕνα ἐσχατολογικὸ νόημα, διότι ὅλοι οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ θὰ ὑψωθοῦν πρὸς τὸν οὐρανό, κατὰ τὴ Β΄ Παρουσία:

«Ὅτι αὐτὸς ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα» (1Θεσ. 4:16-17).