ΑΓΑΠΗ ΜΟΝΟ!

π. Δημήτριος.

Ἀκοῦμε καθημερινῶς:

– Τιμωρία; Κόλαση; Δὲν τὸ πιστεύω. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη! Ἀγάπη μόνο! Μπορῶ νὰ κάνω ὅ,τι θέλω, ἀρκεῖ νὰ ἔχω ἀγάπη. Ὁ Θεός εἶναι καλός. Ὁ Θεὸς ἔκανε τὸν κόσμο καὶ ὅλα τ’ ἀγαθά, ὁπότε γιατί νὰ τὰ στεροῦμαι; Ἐπειδὴ τὸ λέει τὸ ἱερατεῖο; Αὐτοὶ εἶναι χειρότεροι ἀπὸ μένα. Αὐτοὶ ἔχουν ἐφεύρει τὴν Κόλαση καὶ τὸν τιμωρὸ Θεό, γιὰ νὰ χειραγωγοῦν τὸν κόσμο. Ὁ Χριστὸς ὑποσχέθηκε σωτηρία καὶ σταυρώθηκε γιὰ νὰ σωθοῦμε. Δὲν χρειάζεται νὰ κάνω τίποτα ἐγώ! Κι ὅπως λέει τὸ ἀγαπημένο μου τραγουδάκι, «Ἂν θὲς ν’ ἁγιάσεις πρέπει ν’ ἁμαρτήσεις / ἔ, κι ἂν προλάβεις, ἂς μετανοήσεις».

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς βεβαιώνει ὅτι «ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη»[1], ὅμως πουθενὰ δὲν λέει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ΜΟΝΟΝ Ἀγάπη – κι αὐτὸ διότι ὁ Θεὸς εἶναι ἐπίσης καὶ Δικαιοσύνη. Ἡ κατὰ σάρκα Γέννησις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὀνομάζεται ὐπὸ τῆς Ἐκκλησίας «Ἀνατολὴ τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης»[2]. Πράγματι, δὲν ὑπάρχει ἀγάπη χωρὶς δικαιοσύνη, οὔτε δικαιοσύνη χωρὶς ἀγάπη. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος μακαρίζει ἐκείνους ποὺ ποθοῦν τὴ δικαιοσύνη Του: «Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται»[3].

ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ.

Πολλοὶ θέλουν νὰ συγχέουν τὴν ἔννοια τῆς ἀγάπης μὲ τὴ νοσηρὴ ροπή τους τους πρὸς τὴν ἁμαρτία. Ὅμως ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, δὲν εἶναι ἀγάπη γιὰ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ ἀγάπη γιὰ τὴ Θεία Δικαιοσύνη καὶ μῖσος γιὰ τὴν ἁμαρτία. Ἐκεῖνοι ποὺ ὅταν ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη ἐννοοῦν τὴν προσκόλλησή τους στὴν ἁμαρτία, ἐπαναστατοῦν ὅταν ἀκοῦν τὴν ἔκφραση «μῖσος γιὰ τὴν ἁμαρτία». Τοὺς ἐνοχλεῖ ἡ λέξη μῖσος, παρ’ ὅλο ποὺ οἱ ἴδιοι μισοῦν μὲ πάθος ὅλους ἐκείνους ποὺ τοὺς ὑπενθυμίζουν τὴν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του γιὰ μετάνοια, καὶ ἀντιτείνουν τὸ τετριμμένο «Ἀγάπη μόνο!».

Ὅμως, ὁ Θεὸς Πατὴρ ἀπευθύνει τοὺς παρακάτω λόγους πρὸς τὸν Υἱόν Του: «Ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· ῥάβδος εὐθύτητος, ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου· ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν»[4].

Ἐπίσης καὶ ὁ Θεὸς Υἱός, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀπευθύνεται πρὸς τὴν ἐν Ἐφέσῳ Ἐκκλησία, λέγων:« Ἀλλὰ τοῦτο ἔχεις, ὅτι μισεῖς τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, ἃ κἀγὼ μισῶ»[5].

Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΕΝ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΑΓΑΠΗ.

Ἡ ἀμαρτία δὲν ἐμπεριέχει ποτὲ ἀγάπη. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐναντίωση καὶ ἐπανάσταση κατὰ τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ἐναντίωση καὶ ἐπανάσταση κατὰ τῆς ἴδιας τῆς Ἀγάπης. Γι’ αὐτὸ καὶ στοὺς ἀμετανοήτους ἁμαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι ὀνομάζονται ὄχι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ παιδιὰ τῆς ἀπειθείας, ἐπέρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ: «Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι’ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας»[6].

Μάλιστα, γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ ἐπιμένουν στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀμετανοησία, ἡ τιμωρία εἶναι πολὺ πιὸ αὐστηρή, διότι ἔχοντες τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας, διὰ τῆς ἁμαρτίας τους, διὰ τῆς ἐπαναστάσεώς τους δηλαδὴ κατὰ τοῦ θελήματος καὶ τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, καταπατοῦν τὸ Αἷμα τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ: «Ἑκουσίως γὰρ ἁμαρτανόντων ἡμῶν μετὰ τὸ λαβεῖν τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, οὐκέτι περὶ ἁμαρτιῶν ἀπολείπεται θυσία, φοβερὰ δέ τις ἐκδοχὴ κρίσεως καὶ πυρὸς ζῆλος ἐσθίειν μέλλοντος τοὺς ὑπεναντίους· ἀθετήσας τις νόμον Μωϋσέως χωρὶς οἰκτιρμῶν ἐπὶ δυσὶν ἢ τρισὶ μάρτυσιν ἀποθνήσκει· πόσῳ δοκεῖτε χείρονος ἀξιωθήσεται τιμωρίας ὁ τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ καταπατήσας καὶ τὸ αἷμα τῆς διαθήκης κοινὸν ἡγησάμενος, ἐν ᾧ ἡγιάσθη, καὶ τὸ Πνεῦμα τῆς χάριτος ἐνυβρίσας; Οἴδαμεν γὰρ τὸν εἰπόντα· ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος· καὶ πάλιν· Κύριος κρινεῖ τὸν λαὸν αὐτοῦ. Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος»[7].

[1] 1Ἰωάνν. 4:8.

[2] πρβλ. Μαλ. 4:2, «καὶ ἀνατελεῖ ὑμῖν τοῖς φοβουμένοις τὸ ὄνομά μου ἥλιος δικαιοσύνης καὶ ἴασις ἐν ταῖς πτέρυξιν αὐτοῦ καὶ ἐξελεύσεσθε καὶ σκιρτήσετε ὡς μοσχάρια ἐκ δεσμῶν ἀνειμένα».

[3] Ματθ. 5:6.

[4] Ἑβρ. 1:8-9 (πρόσθετη ἔμφαση).

[5] Ἀποκ. 2:6 (πρόσθετη ἔμφαση).

[6] Κολ. 3:5-6.

[7] Ἑβρ. 10:26-31.