Τέσσερις ἀπὸ τὶς πλέον διαδεδομένες πλάνες στὰ κοινωνικὰ μέσα.
Πατὴρ Δημήτριος.
Λαμβάνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὸ σχόλιο ποὺ ἐμφανίζεται στὴν παρακάτω φωτογραφία, θὰ ἤθελα νὰ ἐπισημάνω τὶς σοβαρότατες πλάνες ποὺ περιέχει, διότι δυστυχῶς εἶναι πολὺ διαδεδομένες σήμερα στὸν κόσμο, καὶ μάλιστα πολλοὶ νομίζουν ὅτι δύνανται νὰ πιστεύουν σ’ αὐτὲς τὶς πλάνες καὶ ταὐτοχρόνως νὰ δηλώνουν «Χριστιανοί». Μπορεῖ νὰ ξεγελοῦν καὶ νὰ ἐμπαίζουν τοὺς ἀφελεῖς ἢ καὶ τὸν ἑαυτό τους, ὅμως δὲν γίνεται νὰ ἐμπαίξουν τὸν Θεό. Ὁ Θεὸς δὲν ἐμπαίζεται, καὶ ὅ,τι σπείρει ὁ ἄνθρωπος τοῦτο καὶ θὰ θερίσει: «Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει»[1].
Ἂς ἰδοῦμε λοιπὸν ἀναλυτικὰ τέσσερις ἀπὸ τὶς πλάνες ποὺ περιέχει τὸ ἁλιευμένο ἀπὸ τὸ Φέϊσμπουκ παραπάνω σχόλιο, καὶ τὴν ἀνασκευή τους:
Πλάνη 1) «Δὲν ἔχει σημασία ἂν εἶμαι χριστιανός, καὶ θὰ σωθῶ οὕτως ἢ ἄλλως, ἀνεξαρτήτως θρησκείας».
Ἡ φράση αὐτή, ὅπως καὶ τὸ σύνολο τῶν αἱρέσεων ποὺ ἔχουν ἐμφανισθεῖ στὴ Γῆ, ἐξωτερικῶς μοιάζει νὰ περιέχει πολλὴ ἀγάπη πρὸς κάθε ἄνθρωπο, ἀφοῦ δὲν ἀποκλείει κανένα, καὶ κηρύττει τὴν ὑποχρεωτικὴ τελικὴ ἀποκατάσταση καὶ σωτηρία πάντων. Αὐτὴ ὅμως εἶναι μιὰ πολὺ παλαιὰ αἵρεση, ποὺ ἔχει καταδικασθεῖ ἐπισήμως καὶ συνοδικῶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἀσφαλῶς ὁ Θεός, «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»[2], ὅμως ἡ ἀπόφαση τῆς ἀποδοχῆς τῆς σωτηρίας, εἶναι τοῦ ἀνθρώπου. Κι ὅπως ὑπάρχει μόνον ἕνας ἀληθινὸς Θεός, ἔτσι ὑπάρχει μόνον ἕνας δρόμος γιὰ τὴ σωτηρία, κι αὐτὸς ὁ δρόμος δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ μᾶς εἶπε: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή · οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ»[3].
Δὲν ὑπάρχει, λοιπόν, ἄλλος δρόμος ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.
Ὁ Κύριος δὲν μᾶς εἶπε ὅτι μποροῦμε νὰ ὑπάγουμε πρὸς τὸν Θεὸ Πατέρα μέσῳ τῆς εἰδωλολατρίας, τοῦ Μίθρα, τοῦ Ζαρατούστρα, τοῦ Μωάμεθ, τοῦ Βούδδα, τοῦ Κρίσνα, τοῦ Βισνοῦ, τοῦ Κομφούκιου, τοῦ Μπαφομὲτ καὶ ἄλλων ψευδοπροφητῶν ἢ δαιμονίων ποὺ λατρεύονται ὡς θεοὶ ἀπὸ διάφορους λαούς, ἀλλὰ μᾶς εἶπε ὅτι Ἐκεῖνος ὁ Ἴδιος εἶναι ἡ Μόνη Ὁδός. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ τελευταία ἐντολὴ ποὺ μᾶς ἄφησε εἶναι νὰ κηρύξουμε τὸ Εὐαγγέλιό Του σὲ ὅλον τὸν κόσμο: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»[4]. Ἔτσι, ὅταν κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς οἱ Ἰσραηλίτες ποὺ ἄκουσαν καὶ ἀπεδέχθησαν τὸ κήρυγμα τοῦ ἁγίου Πέτρου, ρώτησαν τί πρέπει νὰ κάνουν προκειμένου νὰ λάβουν τὴν αἰώνια ζωή, ὁ ἅγιος Πέτρος δὲν τοὺς ἀράδιασε παραμύθια ὅπως: «Δὲν χρειάζεται νὰ κάνετε τίποτα, διότι ὁ Θεὸς σᾶς ἀγαπᾷ καὶ θὰ σᾶς σώσει οὕτως ἢ ἄλλως, ἀνεξαρτήτως τῆς θρησκείας σας, διότι δὲν ἔχουν σημασία οἱ θρησκεῖες ἀλλὰ νὰ εἶναι κάποιος καλὸς ἄνθρωπος μὲ ἐνσυναίσθηση». Ὄχι, δὲν τοὺς παραμύθιασε! Ἀντιθέτως, κήρυξε τὴν ἀλήθεια: «Πέτρος δὲ ἔφη πρὸς αὐτούς· μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν, καὶ λήψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὑμῖν γάρ ἐστιν ἡ ἐπαγγελία καὶ τοῖς τέκνοις ὑμῶν καὶ πᾶσι τοῖς εἰς μακράν, ὅσους ἂν προσκαλέσηται Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν. Ἑτέροις τε λόγοις πλείοσι διεμαρτύρετο καὶ παρεκάλει λέγων · σώθητε ἀπὸ τῆς γενεᾶς τῆς σκολιᾶς ταύτης»[5].
Πλάνη 2) «Ὁ Θεὸς εἶναι μέσα μου καὶ σὲ κάθε ἄνθρωπο».
Τὸ ἀκοῦμε αὐτὸ ἀπὸ πολλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν πέσει θύματα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Μάλιστα, κάποιοι ἔχουν ὡς ἐπιχείρημα γιὰ τὴν πλάνη τους τὴν ἑξῆς φράση τοῦ Κυρίου: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν»[6].
Ὅμως, ἡ φράση αὐτὴ χρησιμοποιεῖται μὲ πονηριὰ καὶ ἀποκομμένη ἀπὸ ὅλη τὴν πρόταση καὶ τὴ στιχομυθία, ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἐπερωτηθεὶς δὲ ὑπὸ τῶν Φαρισαίων πότε ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀπεκρίθη αὐτοῖς καὶ εἶπεν· οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως, οὐδὲ ἐροῦσιν· ἰδοὺ ὧδε ἢ ἰδοὺ ἐκεῖ· ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν»[7]. Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς πονηροὺς Φαρισαίους ΔΕΝ ΣΗΜΑΝΕΙ ὅτι «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι μέσα σας», διότι λέγει ὅτι μέσα τους εἶναι σὰν τάφοι, γεμάτοι μὲ ὀστὰ νεκρῶν καὶ ἀκαθαρσίες[8].
Ἡ ἀπάντηση λοιπὸν τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς Φαρισαίους, δὲν σημαίνει «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι μέσα σας», ἀλλά «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἤδη ἀνάμεσά σας [δηλ. ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς]».
Ὁ Κύριος μᾶς ἔχει δώσει τὴν προϋπόθεση, προκειμένου νὰ κατοικεῖ ἐντός μας ὁ Θεός: «Ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ Πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν»[9]. Ἡ προϋπόθεση εἶναι λοιπὸν ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριο, ποὺ ἀποδεικνύεται ἐμπράκτως μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του· καὶ μία ἐκ τῶν ἐντολῶν Του εἶναι ἡ κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματός Του. Μόνον τότε, ὅταν κοινωνοῦμε ἀξίως, δηλαδὴ ἀναγνωρίζοντες τὴν πραγματικὴ Παρουσία τοῦ Κυρίου στὴ Θεία Εὐχαριστία[10], ἔχουμε τὸν Χριστὸ στὴν καρδιά μας, καθ’ ὅτι: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ»[11].
Πλάνη 3) «Ὁ Θεὸς δὲν βρίσκεται στοὺς χριστιανικοὺς ναούς, διότι ὁ Θεὸς βρίσκεται παντοῦ».
Τὸ πρῶτο ποὺ μπορεῖ νὰ παρατηρήσει ἀκόμη κι ἕνας μὴ χριστιανὸς ἀναγνώστης, εἶναι τὸ ὀξύμωρον τῆς φράσεως, διότι ἂν δέχεσαι ὅτι «ὁ Θεὸς εἶναι παντοῦ», τότε ὑποχρεωτικὰ δέχεσαι ὅτι εἶναι καὶ ἐντὸς τῶν χριστιανικῶν ναῶν. Ὅμως ἡ πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ διδάσκει ὁ Πανθεϊσμὸς καὶ οἱ σύγχρονες Νεο–Ἐποχίτικες ἐκδοχές του, δηλαδὴ ἡ πλάνη ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι παρὰ τὸ σύνολο τῶν δημιουργημάτων Του, καὶ γι’ αὐτὸ ἂν π.χ. ἀγγίξεις ἕνα λουλούδι ἢ μιὰ πέτρα ἀγγίζεις τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡ δοξασία εἶναι στὸ βάθος της ἀθεϊστικὴ (μάλιστα ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καταδικάζει μὲ αὐστηρότητα ἐκείνους ποὺ λατρεύουν τὰ δημιουργήματα ἀντὶ γιὰ τὸν Δημιουργό τους) καὶ ἔχει καταδικασθεῖ συνοδικῶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, διότι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι σύνολο, ἀλλὰ Πνεῦμα, καὶ ἔχει ὡς βασικὴ ἰδιότητα τὴν ἁπλότητα: Ἡ Θεία Φύση «δὲν ἀποτελεῖται» διότι εἶναι ἁπλῆ καὶ ὄχι σύνθετη. Καὶ ἐνῷ ὁμολογοῦμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρών, προσευχόμαστε ἀπευθυνόμενοι σ’ Ἐκεῖνον λέγοντας ὅπως ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε: «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»[12]. Ἀπὸ αὐτὸ καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ Παρουσία τοῦ Θεοῦ στοὺς οὐρανοὺς εἶναι ἰδιαιτέρα σὲ σχέση μὲ τὴν πανταχοῦ παρουσία, ὅπως ἰδιαιτέρα εἶναι καὶ ἡ Πρώτη Παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐνσάρκωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν Ὁποῖον κατοικεῖ «πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος» κατὰ τρόπο ἰδιαίτερο, δηλαδὴ «σωματικῶς»[13]. Αὐτὴ ἡ ἴδια «σωματική» Παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐντὸς κάθε Καθολικοῦ καὶ κάθε Ὀρθοδόξου ναοῦ, ὅπου ὁ Χριστὸς κατοικεῖ μυστηριακῶς, ἐντὸς τοῦ ἱεροῦ ἀρτοφορίου, μὲ τὸ Σῶμα Του, τὸ Αἷμα Του, τὴν Ψυχὴ καὶ τὴν Θεότητά Του, φυλακισμένος ἐκεῖ ἕνεκεν τῆς ἀγάπης Του γιὰ τὸ λαό Του, περιμένοντας τὴν ἐπίσκεψή μας[14].
Πλάνη 4) «Ὁ Χριστὸς δὲν ἀποκάλεσε κανέναν δοῦλο, γι’ αὐτὸ ἡ φράση ποὺ ἀκοῦμε στὰ Μυστήρια [ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ] εἶναι κατασκεύασμα τῶν παππάδων».
Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὅλοι οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἀποκαλοῦν «Κύριο», δηλαδὴ δηλώνουν ὅτι ἔχουν ὑποδουλωθεῖ στὴν ἀγάπη Του καὶ ὑπακοῦν σ’ Αὐτόν, καὶ δὲν εἶναι πλέον δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας. Λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: «Δὲν ἐξεύρετε ὅτι εἰς ὅντινα παριστάνετε ἑαυτοὺς δούλους πρὸς ὑπακοήν, εἶσθε δοῦλοι ἐκείνου εἰς τὸν ὁποῖον ὑπακούετε, ἤ τῆς ἁμαρτίας πρὸς θάνατον ἤ τῆς ὑπακοῆς πρὸς δικαιοσύνην;»[15]. Ὁ Χριστὸς δέχεται εὐχαρίστως τὸν τίτλο τοῦ Κυρίου[16], καὶ πολλὲς φορὲς παρομοιάζει τοὺς πιστούς Του μὲ τοὺς πιστοὺς δούλους τοῦ κόσμου: «Τίς ἄρα ἐστὶν ὁ πιστὸς δοῦλος καὶ φρόνιμος, ὃν κατέστησεν ὁ κύριος ἐπὶ τῆς θεραπείας αὐτοῦ τοῦ διδόναι αὐτοῖς τὴν τροφὴν ἐν καιρῷ; Μακάριος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ὃν ἐλθὼν ὁ κύριος αὐτοῦ εὑρήσει ποιοῦντα οὕτως»[17], ἐπίσης δέ, «Μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν»[18].
Οἱ πονηροὶ ἐπιχειρηματολογοῦν ἀντιτείνοντας ὅτι κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, ὁ Ἰησοῦς εἶπε στοὺς δώδεκα Ἀποστόλους Του: «Οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τί ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ Πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν»[19]. Ὁπότε, λένε, δὲν πρέπει νὰ λεγόμαστε δούλοι. Ὁ Κύριος πράγματι δήλωσε στοὺς δώδεκα Ἀποστόλους Του ὅτι δὲν τοὺς ἀποκαλεῖ πλέον «δούλους», ἀλλά «φίλους». Ὅμως, ἐκεῖνοι ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὸν Διδάσκαλό τους, δὲν διανοήθηκαν νὰ Τὸν ἀποκαλέσουν «φίλο», ἀλλὰ ἐξακολούθησαν νὰ Τὸν λέγουν Κύριο καὶ Θεό τους: «Καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»[20]. Ἐξ ἄλλου, πάντοτε οἱ Ἀπόστολοι συνέστηναν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς «Δούλους Χριστοῦ»: «Συμεὼν Πέτρος, δοῦλος καὶ ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῖς ἰσότιμον ἡμῖν λαχοῦσι πίστιν ἐν δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ»[21], «Παῦλος, δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ, κλητὸς ἀπόστολος, ἀφωρισμένος εἰς εὐαγγέλιον Θεοῦ»[22], «Παῦλος, δοῦλος Θεοῦ, ἀπόστολος δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ πίστιν ἐκλεκτῶν Θεοῦ καὶ ἐπίγνωσιν ἀληθείας τῆς κατ’ εὐσέβειαν»[23], «Ἰάκωβος, Θεοῦ καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ταῖς δώδεκα φυλαῖς ταῖς ἐν τῇ διασπορᾷ χαίρειν»[24], «Ἰούδας, Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου, τοῖς ἐν Θεῷ πατρὶ ἡγιασμένοις καὶ Ἰησοῦ Χριστῷ τετηρημένοις κλητοῖς»[25].
Ἡ Ἐκκλησία αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι νὰ ἐπαναλαμβάνει καὶ νὰ προσδίδει τὸν τιμητικὸ τίτλο τοῦ «δούλου τοῦ Θεοῦ» σὲ ὅλους τοὺς πιστούς, ὅπως κάνει καὶ ἡ ἴδια ἡ Ἁγία Γραφή: «Ἀποκάλυψις Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἣν ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεός, δεῖξαι τοῖς δούλοις αὐτοῦ ἃ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει, καὶ ἐσήμανεν ἀποστείλας διὰ τοῦ ἀγγέλου αὐτοῦ τῷ δούλῳ αὐτοῦ Ἰωάννῃ»[26].
---------------------------------
[1] Γαλ. 6:7.
[2] 1Τιμ. 2:4.
[3] Ἰωάνν. 14:6.
[4] Ματθ. 28:19.
[5] Πράξ. 2:38–40.
[6] Λουκ. 17:21.
[7] Λουκ. 17:20-21.
[8] Βλ. Ματθ. 23:27–28, «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας. Οὕτω καὶ ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας».
[9] Ἰωάνν. 14:23.
[10] Πρβλ. 1Κορ. 11:29.
[11] Ἰωάνν. 6:56.
[12] Ματθ. 6:9.
[13] Βλ. Κολ. 2:9, «ὅτι ἐν αὐτῷ [δηλ. τῷ Χριστῷ] κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς».
[14] Πρβλ. Ματθ. 25:36, «...ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με».
[15] Ῥωμ. 6:16.
[16] Βλ. Ἰωάνν. 13:13, «ὑμεῖς φωνεῖτέ με, ὁ Διδάσκαλος καὶ ὁ Κύριος, καὶ καλῶς λέγετε· εἰμὶ γάρ».
[17] Ματθ. 24:45-46.
[18] Ἰωάνν. 15:20.
[19] Ἰωάνν. 15:15
[20] Ἰωάνν. 20:28.
[21] 2Πέτ. 1:1.
[22] Ῥωμ. 1:1.
[23] Τίτ. 1:1.
[24] Ἰακ. 1:1.
[25] Ἰούδ. 1:1.
[26] Ἀποκ. 1:1.
