Ἡ κηδεία τοῦ φτωχούλη τοῦ Θεοῦ, Γαετάνου Τιννιρέλλο.

Ὁ Γεατάνος ἦταν ἕνας 33χρονος ἄνδρας ποὺ ζοῦσε μιὰ σκληρὴ ζωή, ἄστεγος στοὺς δρόμους τῆς Ρώμης, καὶ συχνὰ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη στὴν εἴσοδο τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῆς Ἁγίας Τριάδος τῶν Προσκυνητῶν (Ss. Trinità dei Pellegrini), μιᾶς ἐνορίας ποὺ μὲ τὴν ἄδεια καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ ἀκολουθεῖ τὸ ἀρχαῖο Ρωμαϊκὸ Τυπικό.

Ὁ Γαετάνος πέθανε πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες, στὶς 13 Νοεμβρίου, σὲ νοσοκομεῖο τῆς Ρώμης, ὅπου νοσηλευόταν μὲ πνευμονική λοίμωξη. Ἡ ἐνορία τῆς Ἁγίας Τριάδος κάλυψε μὲ δικά της ἔξοδα καὶ τέλεσε τὴν κηδεία τοῦ νεαροῦ, καὶ ἀνέλαβε ἐπίσης τὰ ἔξοδα γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῆς σοροῦ του στὴν ἰδιαιτέρα πατρίδα του, στὴ Ρέτζιο Ἐμίλια, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ ταφεῖ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του.

Τὸν ἐπικήδειο λόγο ἐκφώνησε ὁ Δὸν Βιλμὰρ Παβέζι, ὁ ἱερέας ποὺ τοῦ χορήγησε στὸ νοσοκομεῖο τὸ Μυστήριο τοῦ Ἱεροῦ Εὐχελαίου. Παρακαλῶ, ἀφιερῶστε λίγα λεπτὰ γιὰ τὸν διαβάσετε:

Ἐπικήδειος γιὰ τὸν Γαετάνο

«Διψῶ» (Ἰωάνν. 19:18). Ἐπάνω στὸν Σταυρό, κατὰ τὴν ἀγωνία Του, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς διψοῦσε. Ἦταν μιὰ ἀπέραντη δίψα, ποὺ προκλήθηκε ἀπὸ τὶς Πληγές Του. Ἦταν ὅμως πάνω ἀπ’ ὅλα μιὰ πνευματικὴ δίψα. Ὁ Ἰησοῦς διψοῦσε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ διψᾶ γιὰ ψυχές, διότι ἀναζητᾶ ψυχὲς προκειμένου νὰ τὶς σώσει, χωρὶς νὰ περιφρονεῖ καμμία ἀπὸ αὐτές.

Ὁ Γαετάνος ἔνοιωθε ἐπίσης δίψα. Ὅταν τὸν συνήντησα στὸ νοσοκομεῖο, τὸ στόμα του ἦταν στεγνό. «Πάτερ, διψῶ, δῶστε μου κάτι νὰ πιῶ»· αὐτὸ ἦταν τὸ πρῶτο ποὺ μοῦ ζήτησε. Ἀφοῦ ρώτησα τὸ προσωπικὸ ἂν μποροῦσα νὰ κάνω κάτι τέτοιο, ἄρχισα νὰ τοῦ δίνω νὰ πίνει, χρησιμοποιώντας μιὰ σύριγγα κι ἕνα καλαμάκι. Δὲν μποροῦσε νὰ κινηθεῖ. Ἀφοῦ ἤπιε μισὸ μπουκάλι νερό, τοῦ εἶπα: «Γαετάνο, συλλογίσου τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ στὸν Σταυρό. Διψοῦσε κι Αὐτός, ἀλλὰ κανεὶς δὲν Τοῦ ἔδωσε νὰ πιεῖ. Τώρα, δύνασαι νὰ τὸ κατανοήσεις καλύτερα». Κούνησε καταφατικὰ τὸ κεφάλι του. Τὸν ρώτησα τότε ἂν θὰ ἤθελε νὰ ἐξομολογηθεῖ. Εἶπε ναί. Ἦταν ἀπολύτως διαυγής. Δὲν κουράστηκε. Ἐξομολογήθηκε μὲ τὶς καλύτερες διαθέσεις ψυχής, μὲ ταπείνωση καὶ μὲ εἰλικρίνεια. Ἔπειτα, προσευχηθήκαμε μαζὶ γιὰ τὴ μετάνοιά του. Κατόπιν, βλέποντας τὰ σημάδια τῆς ὁδύνης στὸ πρόσωπό του, τὸν συμβούλεψα –γιὰ τοὺς πόνους του- νὰ προσφέρει τὰ πάντα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ: «Ἰησοῦ, προσφέρω τὰ πάντα γιὰ τὴν ἀγάπη σου». Κι ἐπανέλαβε μαζί μου, σὰν παιδί: «Ἰησοῦ, προσφέρω τὰ πάντα γιὰ τὴν ἀγάπη σου».

Ἔπειτα, τοῦ εἶπα ὅτι θἄθελα νὰ τοῦ χορηγήσω τὸ Ἱερὸ Εὐχέλαιο, καὶ συμφώνησε. Μετὰ τὸ Εὐχέλαιο μοῦ ζήτησε κι ἄλλο νερό, διότι διψοῦσε ἀκόμα. Ὁ φτωχὸς ὁ Γαετάνος, ποὺ ἀκόμα διψοῦσε, μὲ τὴν Ἐξομολόγηση του καὶ μὲ τὸ Εὐχέλαιο εἶχε ἁπαλύνει τὴ δίψα τοῦ Θεοῦ. Πρὶν τὸν ἀφήσω, μιλήσαμε γιὰ διάφορα, καὶ γιὰ τὴ ζωή του μετὰ τὴν ἔξοδό του ἀπ’ τὸ νοσοκομεῖο.

Μοῦ ζήτησε λοιπὸν νὰ τοῦ βρῶ ἕνα κατάλυμα, καὶ τοῦ ὑποσχέθηκα πὼς θὰ τὸ κάνω. Μετὰ μὲ ρώτησε ποῦ βρισκόταν ἐκείνη τὴ στιγμή. «Στὸ νοσοκομεῖο Σὰν Καμίλλο», ἀπήντησα. «Πόσο ἀπέχει ἀπὸ τὴν ἐνορία;» «Δέκα λεπτὰ μὲ τὸ τράμ», τοῦ εἶπα. «Πότε θὰ μπορέσω νὰ ξαναπάρω τὸ τράμ;» «Ὅταν τὸ θελήσει ὁ Θεός· δὲν πρέπει ν’ ἀνησυχεῖς γιὰ τὸ μέλλον. Κύριε, γενηθήτω τὸ θέλημά Σου». Καὶ πάλι, ἐπανέλαβε σὰν παιδάκι: «Κύριε, γενηθήτω τὸ θέλημά Σου»

Μετέφερα στὸν Γαετάνο τοὺς χαιρετισμοὺς ὅλων τῶν ἱερέων τῆς ἐνορίας, ἰδιαιτέρως τοῦ ἐφημερίου, καθὼς καὶ τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔτρεφαν αἰσθήματα στοργῆς καὶ συμπόνιας γι’ αὐτόν. Κάποια στιγμὴ ἔπρεπε ν’ ἀποχωρήσω. «Ἄ, πρέπει νὰ φύγεις. Δῶσε μου πρῶτα λίγο νερὸ ἀκόμα, κι ἔπειτα μπορεῖς νὰ φύγεις. Μετὰ τὴν τελευταία εὐλογία καὶ τὸν χαιρετισμό, μοῦ εἶπε: «Πάτερ, σ’ εὐχαριστῶ. Μὲ ἔκανες πολὺ εὐτυχισμένο».

Ἡ πρώτη φορὰ ποὺ πῆγα νὰ τὸν ἰδῶ στὸ νοσοκομεῖο ἦταν τὸ Σάββατο, μετὰ τὸ πρῶτο χειρουργεῖο. Βρισκόταν σὲ κῶμα καὶ σὲ σοβαρὸ κίνδυνο θανάτου. Συνήθως κουβαλῶ πάντοτε μαζί μου τὸ Ἅγιο Ἔλαιο τῶν ἀσθενῶν, ὅμως ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἀτυχῶς δὲν τὸ εἶχα μαζί μου. Κι ἐπειδὴ ἦταν πολὺ ἀργά, δὲν μὲ ἄφησαν νὰ τὸν ἰδῶ. Ἐπέστρεψα ἔτσι τὴ Δευτέρα, αὐτὴ τὴ φορὰ μὲ τὰ Ἅγια Ἔλαια. Ὁ Γαετάνος εἶχε ἀπόλυτη πνευματικὴ διαύγεια. Τὴν ἑπομένη ἡμέρα θὰ ξανάπεφτε σὲ κῶμα, θὰ ὑποβαλλόταν ἐκ νέου σὲ ἐγχείρηση, καὶ θὰ παρέμενε σὲ κῶμα μέχρι τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου του. Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται, ἐπέστρεψε σὲ μιὰ κατάσταση διαύγειας μόνο γιὰ λίγες ὧρες, ὅπως ἐκεῖνο τὸ παιδὶ ποὺ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἁγίου Φιλίππου Νέρι ἀναστήθηκε μόνον προκειμένου νὰ μπορέσει νὰ ἐξομολογηθεῖ καὶ νὰ λάβει τὸ Εὐχέλαιο, καὶ ἀμέσως μετὰ πέθανε καὶ πάλι.

Ὅσον ἀφορᾶ στὸν ἅγιο Φίλιππο Νέρι, ὁ Γαετάνος, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει, βίωσε μία ἀπὸ τὶς συμβουλές του. Πράγματι, κάθε μέρα ἔμπαινε στὴν ἐκκλησία, χαιρετοῦσε ὅλους τοὺς ἁγίους, κι ἐν συνεχείᾳ πλησιάζοντας στὴν Ἁγία Τράπεζα προσκυνοῦσε πέφτοντας στὸ ἔδαφος, ἀσπαζόταν τὸ δάπεδο καὶ προσευχόταν. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐδίδαξε ὁ ἅγιος Φίλιππος Νέρι: «Ὅταν ὁ χρόνος ποὺ διαθετεις εἶναι λίγος ἢ δὲν μπορεῖς νὰ προσευχηθεῖς καλά, πήγαινε σὲ μιὰ ἐκκλησία καὶ χαιρέτισε ὅλους τοὺς ἁγίους: Θὰ ἔχεις κάνει μιὰ ἐξαιρετικὴ προσευχή». Πάντοτε πίστευα ὅτι ὁ Κύριος θὰ τὸν ἔσωζε γι’ αυτὴ τὴν πράξη εὐλαβείας, ποὺ ἔκανε μὲ τόση εἰλικρίνεια, καθὼς ἐπίσης καὶ γιὰ τὸ ροδάριο καὶ τὴ Θαυματουργὴ Μεντάλλια τῆς Παναγίας ποὺ φοροῦσε στὸν λαιμό του.

Κάποτε τὸν βρῆκα στὴν ἐκκλησία, νὰ φτιάχνει τὸ πάτωμα. Θυμᾶστε πότε μετακινήθηκαν τὰ μάρμαρα στὸ πίσω μέρος; Ἦταν ἐκεῖνος, ποὺ χωρὶς νὰ πεῖ τίποτα σὲ κανέναν, ἄρχισε νὰ τακτοποιεῖ τὶς μαρμάρινες πλάκες. Πράγματι, περισσότερα ἀπὸ ἕνα ἄτομα εἶχαν σκοντάψει ἐκεῖ. «Γαετάνο, τί κάνεις;» «Θὰ φτιάξω τὰ μάρμαρα! Κι αὐτὸ ἐπειδὴ εἶναι ἐπικίνδυνο. Δὲν τὸ κάνω γιὰ χρήματα. Τὸ κάνω ἐπειδὴ εἶναι τὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ δικό μου».

Ἤθελε νὰ δουλέψει. Ἤθελε νὰ εἶναι χρήσιμος. Καθάρισε τὸν δρόμο, διότι ἔλεγε ὅτι ἔμενε ἐκεῖ, ὁπότε τὸν ἤθελε καθαρό. Καθάρισε ἐπίσης τὴ σκάλα τῆς ἐκκλησίας. Τὸν εἶχα ἰδεῖ πολλὲς φορὲς νὰ βοηθάει αὐθόρμητα τοὺς ὁδοκαθαριστὲς νὰ μαζέψουν τὰ σκουπίδια. Τὸ ἔκανε χωρὶς οἰκονομικὸ ἐνδιαφέρον, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ βοηθήσει.

Ὅταν πρωτοῆλθε ἐδῶ, φοροῦσε σκουλαρίκια. Ἐγὼ ὅμως δὲν ἀντέχω νὰ βλέπω ἄνδρες μὲ σκουλαρίκια. Ἔτσι, μιὰ μέρα τοῦ πρότεινα νὰ μοῦ πουλήσει τὰ σκουλαρίκια του. Ὅταν ὁ Γαετάνος κατάλαβε τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο ἤθελα νὰ τ’ ἀγοράσω, ἔβγαλε τὰ σκουλαρίκια του, πῆγε καὶ τὰ πέταξε μέσα στὸ φρεάτιο, καὶ μοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι δὲν θὰ τὰ φορέσει ποτὲ ξανὰ κι ὅτι δὲν θέλει χρήματα. Ἔτσι κι ἔγινε.

Ὁ θάνατος τοῦ Γαετάνου σὲ ἡλικία 33 ἐτῶν, εἶναι πολὺ ὁδυνηρὸς γιὰ ὅλους μας. Ἡ παρουσία του ἔδιδε ἕνα χαρακτηριστικὸ προφὶλ στὴν ἐνορία. Ἦταν μιὰ καλὴ παρουσία. Ἤξερε πῶς νὰ κάνει τοὺς πάντες νὰ τὸν ἀγαπήσουν. Ἀκόμα κι ὁ σκύλος του φαινόταν τόσο εὐχαριστημένος μαζί του. Ὁ θάνατος τοῦ Γαετάνου εἶναι πολὺ ὁδυνηρὸς γιὰ ὅλους μας, διότι στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας, ὅλοι νοιώθουμε λίγο ὑπεύθυνοι. Ἦταν ἕνας ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ «ἐλάχιστα», τὰ ἀσήμαντα στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων ἀδέλφια τοῦ Χριστοῦ, διότι εἶχε τεράστια ἀνάγκη νὰ τὸν βοηθήσουν στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή του. Περισσότερο ἀπὸ χρήματα, χρειαζόταν εἰλικρινὴ στοργὴ κι εὐκαιρίες.

Πόσες φορὲς ἀνταποδώσαμε ἀδιαφορία, ψυχρότητα ἢ βιασύνη στὴν αὐθόρμητη «Καλησπέρα» του; Πόσες φορὲς τὸν προσπεράσαμε, χωρὶς κἂν νὰ τὸν κοιτάξουμε, ὅταν δὲν ἦταν καλά; «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. 25: 40).

Κύριε, ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ σώματος, ζητοῦμε τὴ συγχώρησή Σου γιὰ ὅλα τὰ καλὰ ποὺ μπορούσαμε νὰ κάνουμε στον Γαετάνο καὶ δὲν τὰ πράξαμε. Κύριε, ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ σώματος, Σοῦ ὑποσχόμαστε νὰ ὑποδεχθοῦμε μὲ γενναιοδωρία καὶ ἀγάπη τοὺς φτωχοὺς ποὺ ἡ Θεία Σου Πρόνοια σου θὰ εὐαρεστηθεῖ νὰ μᾶς στείλει.

Ὡστόσο, θὰ ἤμουν ἄδικος ἂν ἐξέφραζα μόνον μομφὲς ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ σώματος. Ὁ θάνατος τοῦ Γαετάνου ἔχει ἤδη ἀρχίσει ν’ ἀποδίδει καρπούς. Πολλῶν οἱ καρδιὲς ἀγγίχτηκαν, καὶ ἄνοιξαν περισσότερο πρὸς τὴ φιλανθρωπία. Πολὺ ἰκανοποιητικὸς εἶναι ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀνθρώπων ποὺ ζητοῦν συνεχῶς Θεῖες Λειτουργίες γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του. Αὐτὸ εἶναι μιὰ μεγάλη ἀγαθοεργία. Ἄλλοι προσεφέρθησαν νὰ τοῦ κάνουν μιὰ ἀξιοπρεπῆ ταφή. Κι αὐτὸ ἐπίσης εἶναι ἕνα ἔργο ἐλέους πολὺ ἀρεστὸ στὸν Κύριο. Κάποιοι νέοι ἀκολούθησαν τὸν Γαετάνο μὲ ἀληθινὴ ἀγάπη τὶς τελευταῖες του ἑβδομάδες: Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μὲ πῆραν καὶ μὲ συνόδευσαν στὸ νοσοκομεῖο.

Ὁ Κύριος νὰ σᾶς εὐλογεῖ.

Ὁ Γαετάνος ἐξακολουθεῖ νὰ ἔχει μιὰ μεγάλη ἀποστολὴ ἀνάμεσά μας. Στὴν πραγματικότητα, ἡ ἀποστολή του μόλις ξεκίνησε. Αὐτός, ὁ φτωχός, ἀλλὰ εὐλογημένος ἀπὸ τὸν Κύριο, πρέπει νὰ μᾶς διδάξει νὰ εἴμαστε φιλάνθρωποι. Πρέπει νὰ μᾶς διδάξει νὰ ἔχουμε μεγάλη ἐλπίδα στὸν Θεό. Ὁ Κύριος τὸν ἔφερε κοντὰ σ’ αὐτὴ τὴν ἐνορία. Τὸν ἔκανε νὰ βρεῖ τὴ χριστιανικὴ στοργὴ τῶν πιστῶν καὶ τῶν ἱερέων Του, διότι ἤθελε νὰ τοῦ δώσει τὴν αἰώνια εὐτυχία τοῦ Οὐρανοῦ. Ὁ Γαετάνος ἔχει ἐπίσης τὴν ἀποστολὴ νὰ χαρίσει στὴν Ἀδελφότητα τῆς Ἁγίας Τριάδος μιὰ νέα ὤθηση στὰ ἔργα τῆς πνευματικῆς καὶ σωματικῆς φιλανθρωπίας.

Ἅγιε Φίλιππε Νέρι, ἱκέτευε ὑπὲρ ἀναπαύσεως αὐτοῦ. Ἅγιε Βενέδικτε-Ἰωσὴφ Λάμπρ, ἱκέτευε ὑπὲρ ἀναπαύσεως αὐτοῦ. Ὑπεραγία Θεοτόκε Μαρία, ἱκέτευε ὑπὲρ ἀναπαύσεως αὐτοῦ.

Πηγή: Fr. Z's Blog